- Door
- Jeroen Mulder
- geplaatst op
- 26 oktober 2016 08:00 uur
In een artikel van Teus Molenaar uit 2007 (!) staat de volgende definitie: “Systeemintegratie is het bij elkaar brengen van diverse componenten/subsystemen in een systeem om ervoor te zorgen dat alle subsystemen met elkaar functioneren als een systeem. Op het vlak van informatietechnologie is systeemintegratie het proces dat verschillende computersystemen en softwareapplicaties fysiek of functioneel aan elkaar koppelt.” Dit was nog in het pré-cloud-tijdperk, al werd in 2007 wel al meer en meer ontwikkeld vanuit service oriented architecture. De klant nam een dienst af en hoe de IT-leverancier deze dienst leverde, was niet de zorg van de klant. In PaaS en SaaS is dit gedachtegoed verder doorontwikkeld: het gaat om een specifieke functie, niet om de techniek erachter. Voor die functie betaalt de klant naar gebruik. Dat is cloud.
In 2007 was dat nog toekomstmuziek. System integrators verdienden nog steeds een behoorlijke boterham met het aan elkaar knopen van verschillende systemen. Dat was mensenwerk. Meest opmerkelijke stuk in het artikel is het lijstje met bedrijven dat Molenaar destijds opnam. Veel van die bedrijven bestaan niet meer of zijn opgegaan in andere bedrijven. Als dat lijstje iets aantoont, dan is het wel dat er – zij het bijna onopgemerkt – een shake out is geweest van integrators en systeemhuizen. Vanaf 2010 zijn ze in een ongelooflijk tempo ingehaald door agressief innoverende startups die al snel aanhaakten op de public cloud met nieuwe diensten die – daar zit het sleutelbegrip – volledig geautomatiseerd konden worden afgeroepen. Cloud is namelijk nauwelijks mensenwerk.
Big Mac
Veel van die bedrijven hebben lang vastgehouden aan het idee dat hun werkgebied simpel zou worden vergroot in de cloud. Niets was minder waar. In de cloud gingen namelijk heel andere wetten gelden. Als je iets wilt verdienen in die cloud, moet je je conformeren aan die wetten. De belangrijkste wet blijft dat de klant alleen betaalt voor hetgeen hij echt gebruikt. Een andere wet is dat diensten panklaar en direct afroepbaar zijn, volledig gestandaardiseerd. Dat laatste is de McDonalds-wet: een Big Mac is een Big Mac. De klant heeft geen enkele inspraak in de wijze waarop dat broodje wordt samengesteld. Je neemt ‘m zoals je het krijgt. Waar dan ook ter wereld. Alleen op die manier is de prijs van die snack laag en constant te houden: McDonalds weet precies wat die Big Mac kost. Tot op de cent. De netto winstmarge van McDonalds schommelt al jaren rond de 20 procent. De omzet zakt langzaam, maar de marges blijven op peil. Dat kan alleen als je exact weet wat jouw kosten zijn en hoe je daar op moet sturen.
Dat betekent ook per definitie dat je zo weinig mogelijk mensenhandjes moet inzetten. Mensen zijn namelijk duur en – erger – onvoorspelbaar. Mensen worden ziek. Krijgen kinderen. Vragen om opslag. Stappen op. Frauderen. Personeelskosten zijn in bijna alle bedrijven een sluipmoordenaar, maar zeker in de IT. Als je diensten zo goedkoop mogelijk wilt maken, moet je ze automatiseren. Niet alleen vanwege het automatiseren sec, maar ook omdat de fouttolerantie dan zo laag mogelijk wordt en mensenhandjes minder vaak hoeven in te grijpen. De enige personeelskosten die een cloudbedrijf wil en moet maken, zijn ontwikkelkosten. Die kun je versleutelen in het tarief, een licentie of een abonnement. Maar daarna moet de dienst 100 procent voorspelbaar zijn.
Meer ontwikkeling
Dat is slecht nieuws voor managed service providers. Die moeten in rap tempo een volstrekt ander businessmodel gaan hanteren. Willen integrators en msp’s overleven, zullen ze meer moeten focussen op de ontwikkeling van nieuwe diensten. Maar juist daar zijn ze niet goed in. Ze moesten diensten en producten van derden juist met elkaar laten communiceren, dat was hun markt. Zelf diensten ontwikkelen is een heel ander speelveld en de vraag is om veel van die grote bedrijven hiertoe wel goed zijn uitgerust. Toch is dat de vraag van de markt: de continue vraag naar nieuwe, direct afroepbare diensten in de cloud tegen een laag tarief, zonder initiële kosten. Het moet er zijn en het moet werken. Niks break-fix, maar altijd aan, zonder tussenkomst van mensen die allerlei processen moeten doorlopen.
Daarbij hebben de grote systeemhuizen de uitdaging dat klanten juist van hen verwachten een volledig overzicht te hebben van alles dat de markt biedt. Dat is vrijwel onmogelijk. Silicon Valley produceert per maand meer dan wie dan ook kan bijhouden. De kunst is het kaf van het koren te scheiden, maar dat is ontzettend lastig. Een dienst die nu nog volledig in de kinderschoenen staat en waar niemand op lijkt te wachten, kan over een maand of drie booming zijn. Neem een bedrijfje als Sysdig dat specifieke monitoringsoftware maakt voor content in Docker-containers. Of Plesk dat automatische scaling software heeft ontwikkeld voor cloudapplicaties. Kijk dan ook eens naar de verdienmodellen: bij laatstgenoemde kost een basisabo nog geen 3,50 euro per maand voor tien domeinen, inclusief WordPress Toolkit en developer pack. En Sysdig: 20 dollar per host, per maand met twintig containers per host en ongelimiteerde data retentie. De neiging bestaat om dit af te doen als spielerei, maar dat is het niet. Het zijn de diensten waarop kleine én grote klanten zitten te wachten, in kleine, hapklare brokken af te nemen.
Het zijn diensten waarop ook de enterpriseklanten van de grote systeemhuizen op zitten te wachten.
