- Door
- Rashid Niamat
- geplaatst op
- 25 september 2009 08:03 uur
Vorige week ontving ik een e-mail van een mij onbekend bedrijf. De e-mail legde uit, dat met het klantenbestand had overgenomen uit de failliete boedel van een hardware leverancier, waar ik eenmalig in 2005 een order had geplaatst. Bij deze presenteerde men zich als leverancier van nieuwe en gebruikte hardware.
De complexe relatie tussen verzender, herkomst en ontvanger werd netjes uitgelegd. Het was wel netter geweest als men een opt-in in plaats van een opt-out link had meegestuurd. Maar dat is juridisch gezien in dit specifieke geval wellicht niet eens verplicht.
Niet veel later kreeg ik een krantenartikel uit Duitsland doorgestuurd over een rechtszaak naar aanleiding van een eenmalig e-mail contact. Vergelijkbaar met het soort contact dat ik net daarvoor met de nieuwe hardware leverancier heb beschreven.
Een arts had met zijn zakelijk e-mail adres een webformulier ingevuld bij een hoster. Daarbij ging om een algemeen verzoek om informatie. De hoster reageerde met een standaard e-mail aanbod voor hosting. De arts was hier niet van gediend. Het was geen antwoord op de vraag die hij had gesteld en dus spam. Hij wenste direct te worden uitgeschreven en een bevestiging daarvan te ontvangen. Maar in plaats van een afmelding ontving hij een tweede standaard aanbod voor hosting.
De arts had duidelijk een kort lontje en spande een kort geding tegen de hoster aan. De eis was nooit meer te worden lastig gevallen en vergoeding voor de gemaakte kosten. Die kosten bestonden opmerkelijk genoeg niet alleen de advocaatskosten, maar ook uit een vergoeding conform uurtarief van de arts voor het verwijderen van de e-mails die in zijn mailbox waren beland. De hoster bracht daar tegenin dat er sprake was van een relatie door het invullen van het webformulier en het dus geen spam was.
De rechtbank was het niet eens met de hoster en wel om een aantal redenen. Een eenmalig verzoek om algemene informatie kan niet worden beschouwd als vrijbrief of nadrukkelijke instemming. De aard van de gestuurde aanbiedingen voldeed niet aan de vraag, in Nederland zeg je dan dat er geen sprake is van doelbinding. Wat ook zwaar meewoog met de beslissing van de rechter, is dat op het verzoek tot directe uitschrijving werd gereageerd met weer een standaard commerciële mail.
Als die laatste factor doorslaggevend is geweest dan moeten bedrijven die per e-mail communiceren met klanten en prospects in Duitsland uitkijken. Het is gebruikelijk verzoeken tot uitschrijving te verzamelen en eens per maand het verzendbestand op te schonen. Met dit vonnis uit München in de hand kan een rechtspersoon echter staan op directe verwijdering.
Een bedrijf dat zich daar niet aan houdt, of nog gewoon doorgaat met het sturen van commerciële aanbiedingen loopt het risico daarvoor de rekening gepresenteerd te krijgen.