- Door
- Rashid Niamat
- geplaatst op
- 6 mei 2010 07:59 uur
Ik besloot van de week een nieuwe leverancier voor kantoor supplies uit te proberen. Niet omdat ik over de huidige ontevreden ben, maar om te testen of iemand tegen een scherpe prijs betere kwaliteit kan leveren. Met de boodschappenbriefje paraat dacht ik eenvoudig een bestelling via internet te plaatsen. Nee dus, want als nieuwe klant moest ik me nog registreren en daarbij werden opvallend veel vragen gesteld.
Sommige vragen klopten, naam en afleveradres bijvoorbeeld. De referral vraag “hoe kent u ons” vond ik ook logisch. Maar er zaten velden bij waar ik minder van begreep. Ik ben zakelijk klant, dus waarom wil men mijn geboortedatum weten.
Het is een situatie die ik vaak tegenkom, zowel online als offline. Natuurlijk zijn er vragen die relevant zijn. Als je bijvoorbeeld software verkoopt is het bijna noodzakelijk dat je vooraf de klant vraagt of hij een passend OS en de juiste hardware heeft. Ik begrijp ook de hoster die problemen heeft gehad met minderjarige klanten en daarom nieuwe klanten expliciet vraagt of ze meerderjarig zijn.
Ik betwijfel echter of men zich realiseert dat het stellen van vragen ook consequenties heeft. Zeker online dienstverleners die gewend zijn alles digitaal op te slaan doen er goed aan de beperkingen die de Wet bescherming persoonsgegevens (WBP) stelt te begrijpen.
De wet schrijft namelijk met zoveel woorden voor dat je niet meer data mag opslaan dan strikt noodzakelijk is voor het uitvoeren van de overeenkomst tussen de klant en de aanbieder. Dus NAW gegevens voor facturatie kan je als hoster wel bewaren, kleur ogen van de klant bijvoorbeeld niet. Er is zelfs een categorie, de bijzondere persoonsgegevens, die je niet mag opslaan, verwerken en dergelijke. Dat zijn gegevens waaruit iemands “godsdienst of levensovertuiging, ras, politieke gezindheid, gezondheid, seksuele leven, alsmede persoonsgegevens betreffende het lidmaatschap van een vakvereniging kan worden opgemaakt.”
Elke keer dat ik een online registratie zie controleer ik of de vragensteller zich aan de wet houdt. Geregeld constateer ik dat dat niet het geval is. Dit geldt voor zowel aanbieders van consumenten als van puur zakelijke diensten. Hierbij is men zich opvallend vaak van geen kwaad bewust.
Betrapt worden de WBP te overtreden is echter niet leuk en imago schade is pijnlijk. Ik adviseer daarom iedereen die klant – en prospectsgegevens verzamelt zich regelmatig de vraag te stellen: “vraag ik niet teveel”.